Centralna Polska jakiej nie znacie: Bolimowski Park Krajobrazowy

Centralna Polska. Niby kompletna turystyczna pustynia, ale gdy wiemy czego i gdzie szukać, to nawet tutaj znajdziemy piękne, dzikie, przyrodnicze perełki. Jedną z nich jest Bolimowski Park Krajobrazowy.

Regularnie wracamy tutaj jesienią i zimą. Gdy jest chłodno, wilgotno, a słońce zachodzi o 16, trudno o weekendowy wypad z rowerem i namiotem gdzieś dalej. A jakoś z tą listopadowo-grudniową deprechą walczyć trzeba. Przesiadamy się więc do auta, jedziemy gdzieś blisko za miasto i od świtu do nocy buszujemy pieszo po krzakach.  Ile razy byliśmy w okolicach Bolimowskim Parku Krajobrazowym? Trudno mi już zliczyć. W województwie łódzkim jest to jak na razie nasz „podróżniczy” numer jeden. To miejsce wciąga nieziemsko!

Ba, Puszcza Bolimowska wciągnąć może nas nawet dosłownie. Okolica jest wyjątkowo bagnista. „Nigdzie tutaj nie dojdziecie. Topiel jak okiem sięgnąć. Nawet w dobrych gumiakach trudno przejść” – zagadnął nas podczas naszej wczorajszej wizyty pewien starszy pan niedaleko wsi Budy Grabskie. Lepszej rekomendacji nam nie było trzeba i już kilka chwil później daliśmy się porwać eksploracji okolicznej „topieli”. Owszem, lepiej uważajcie tutaj na każdy krok, ale z tego labiryntu wodno-błotnych pułapek prawie zawsze znajdzie się wyjście. Nie potrzeba gumiaków, wystarczy trochę sprytu. A miejsca, które można odkryć przy okazji? Coś pięknego!

Tak egzotyczny – jak na nasze nudne jak flaki z olejem rolnicze niziny – krajobraz Bolimowski Park Krajobrazowy zawdzięcza przepływającej przez niego rzece Rawce. Ta, niczym Biebrza, czy Rospuda płynie przez długie kilometry w zupełnie naturalny sposób. Latem mocno promowana jest tutaj turystyka kajakowa. My niezliczone meandry, dopływy i starorzecza Rawki najbardziej lubimy przedeptywać na własnych nogach.

Okolice rzeki Rawki nie wyglądały by tak bajecznie, gdyby nie ciężka praca jednego przerośniętego gryzonia. Najbardziej narzekają na niego tutejsi wędkarze – „Namnożyło się ich, wszystkie drzewa zniszczą”. Chodzi oczywiście o bobry. W Bolimowskim Parku Krajobrazowym skala ich konstrukcji jest niesamowita. Kolejne drzewa padają jak zapałki , powstają nowe tamy, a rzeka meandruje dzięki temu coraz mocniej. Na zboczach skarpy wypatrzeć można nawet prawdziwe bobrze autostrady, którymi zwierzaki transportują zwalone konary drzew. Trawa wyślizgana jest na nich zawsze w jednym kierunku. A tam gdzie na chwilę trzeba wyjść z wody, bobry niczym bobsleiści wyślizgały dla siebie tory.

W eksploracji bolimowskiego bagienka łatwo czasem zapędzić w ślepą uliczkę. Już mieliśmy taką sytuację, w której okazało się, że zamarzniętym lodem doszliśmy na wyspę i jedyne co możemy zrobić, to wracać po śladach z powrotem. Największą nagrodą dla bagiennego eksploratora jest dotarcie do jednego z takich mostków, które suchą nogą umożliwiają nam dotarcie do celu. Nie będziemy psuć Wam zabawy i zdradzać ich dokładnych lokalizacji.

A gdy mostków nie ma, trzeba sobie jakoś radzić.

Nawigację po Bolimowskim Parku Krajobrazowym ułatwia rozbudowana sieć szlaków. Najciekawszy jest zielony, który prowadzi malowniczą skarpą wzdłuż rzeki Rawki. Teren tutaj jest całkiem mocno pofałdowany, co tylko dodaje tym okolicom uroku. Ciekawostka: na tej skarpie przebiegał podczas pierwszej wojny światowej rosyjsko-niemiecki front. Do dziś widać ślady okopów. W okolicach jest też kilka cmentarzy wojennych (min. w Joachimowie Mogiłach, Kamionie, Budach Grabskich).

Spacerując bolimowskimi szlakami uważnie patrzcie też pod nogi. Jak na nasze środkowopolskie standardy powietrze jest tutaj jeszcze w miarę czyste i można zaobserwować kilka ciekawych gatunków porostów i mchu.

Na błotnych traktach nietrudno też wypatrzeć ślady łosia. W ostatnich latach ich populacja rośnie, co potwierdzają wędkarze, a myśliwi mocno lobbują za ostrzałem. My niczym eks-prezydent strzelamy tylko migawką aparatu. W tym roku ustrzeliliśmy nawet hat-tricka.

Jest jeszcze jedna rzecz, którą Bolimowski Park Krajobrazowy podbija nasze serca, gdy odwiedzamy go jesienią i zimą. Praktycznie jedyne osoby jakie tutaj spotykamy to i tak nieliczni wędkarze. Poza tym – zupełna dzicz, cisza i spokój, czyli to co zawsze lubimy w naszych podróżach. Być może tym wpisem, zepsujemy nieco statystyki kilometrów bez żywej duszy, no ale bez przesady – jest tutaj na tyle dużo przestrzeni, że jakoś się jeszcze pomieścimy. Zapraszamy! W trafieniu na miejsce powinna pomóc mapka. Z resztą dojazd i z Łodzi i z Warszawy jest banalny. Północnym skrajem puszczy przebiega austostrada A2.

Spodobał Ci się Bolimowski Park Krajobrazowy na naszych zdjęciach? Podaj dalej na FB. Dzięki!