Rowerem po Tajlandii?

Tajlandia to świetne drogi, mili kierowcy, wspaniałe widoki. A co kilka kilometrów czyha… mnóstwo pokus!

Śmigasz tajską ekspresówką, pod kołami idealnie gładki asfalt. Jak na ekspresówkę, jest całkiem przyjemnie. Jedziesz szerokim poboczem, a obok – wyjątkowo kulturalni kierowcy. Tacy, którzy wiedzą, jak zachować się na widok roweru, wyprzedzają w bezpiecznej odległości, a gdy to my mamy pierwszeństwo – cierpliwie czekają(!), aż przejedziemy. Tak, po raz pierwszy od bardzo dawna kierowcy przestrzegają przepisów! Na palcach jednej ręki mogę policzyć sytuacje, gdy w Tajlandii ktoś wymusił pierwszeństwo czy zajechał drogę, tymczasem w innych krajach azjatyckich to była plaga.

Tajowie są obeznani z ideą rekreacyjnego jeżdżenia rowerem, dlatego my nie wzbudzaliśmy aż takiej sensacji. Będąc w tym kraju, zwłaszcza w jego północnej części, nie sposób nie zauważyć mnóstwa rowerzystów: profesjonalne ciuchy, obowiązkowy kask, bardzo fajny, zadbany rowerek szosowy. Są to w 99% mężczyźni z tajskiej klasy średniej, którzy wyjeżdżają na trasę po południu, po pracy, lub w każdej innej wolnej chwili, na kilkugodzinny trening. Jadą szybko, ale nie aż tak szybko, by czasem nie udało się ich wyśmigać naszymi osakwionymi, brudnymi „góralami”. Zawsze wymieniamy z nimi rowerowe uprzejmości. Czasem spotykaliśmy cyklistów-ekspatów oraz sakwiarzy. Ci ostatni na ogół jeździli bez namiotu – w Tajlandii, z dobrze rozwiniętą infrastrukturą i tanimi noclegami, jest on niepotrzebny (choć daje mnóstwo wolności).

Ale o co chodzi z tymi pokusami? Jesteśmy przecież w Tajlandii! W tym kraju nie ma szans na szybki tranzyt. Co chwila mijamy: a to znaki kierujące na plażę, a to informacje o atrakcjach turystycznych i parkach narodowych. Tablice opatrzone są zdjęciami, by dodatkowo zachęcić. Dasz się skusić? Zjeżdżasz w boczną drogę. Asfalt wcale nie znika, ale nad głową pojawia się baldachim z drzew. Idealne rozwiązanie na upał.

Większą część naszej trasy pokonaliśmy właśnie takimi kuszącymi bocznymi drogami. Skręcając z ekspresówek, nadkładaliśmy kilometrów, ale kto by się tym przejmował! Przecież nigdzie się nie spieszymy!

Droga 4012:
Jechaliśmy nią kilkadziesiąt kilometrów – niby wzdłuż morza, ale wody nie było widać. Droga wiodła pośród nadmorskich bagien, po których przechadzały się ptaki i warany, a potem pośród kwadratowych „basenów” służących do pozyskiwania soli z wody morskiej. Malowniczo!

Droga 1020:
Jechaliśmy w najlepsze przez tę część Tajlandii, którą na ogół przelatuje się samolotem lub przejeżdża dalekobieżnym autobusem. Zachęceni znakiem, skręciliśmy w stronę Parku Narodowego Khao Sam Roi Yot. A tam porzuciliśmy na chwilę rowerki by podziwiać nasze pierwsze, porządne rajskie widoczki i spektakularne jaskinie.

Droga 4004:
W Tajlandii najwyraźniej rozumieją, o co chodzi w turystyce rowerowej, i w ogóle w „road tripach” – dlatego niektóre odcinki biegnące wzdłuż wybrzeża miały takie oto oznakowanie pionowe i poziome:

Droga 4006:
Gdy przyszło nam pożegnać się z wodami Zatoki Tajskiej, zjechaliśmy w środek górzystego półwyspu. Było jak w wesołym miasteczku: góra-dół, góra-dół.

Dawno nie mieliśmy takich podjazdów, kolana cierpiały, a smaczku dodawał jeszcze upał – okazuje się, że ten straszny wiatr w mordę od strony morza jednak ma swoją ważną funkcję, wystarczyło kilka godzin w ponad czterdziestostopniowym zaduchu, by za nim zatęsknić. Po stu kilometrach, na ostatnim szalonym zjeździe, przez chwilę przed oczami mignęły nam wody Morza Andamańskiego. Ale na kąpiel musieliśmy czekać jeszcze dwa dni – większość wybrzeża gęsto porastał mangrowiec.

Droga 3050:
Południowe prowincje Tajlandii słyną z rajskich plaż, wysepek i skalistych klifów. Ale warto też zgubić się w plątaninie lokalnych, wąskich dróżek wijących się pomiędzy plantacjami kauczuku i oleju palmowego.

A pokusy innego rodzaju? Stacje benzynowe! Miały niemal wszystko, czego nam było potrzeba: nie tylko czyste toalety, ale i tanie, dobrze wyposażone sklepy Seven Eleven, i oczywiście kawiarnie Amazon Cafe, w których za cenę frappe mieliśmy Internet i prąd dla naszych elektronicznych zabawek. Na takie stacje zajeżdżaliśmy na kilka godzin w środku dnia, gdy upał sprawiał, że nie dawało się już jechać. Wówczas spacerek pomiędzy sklepowymi półkami, w przyjemnej klimatyzacji, był wybawieniem.

Czego chcieć więcej?