Podróżnicy są jacyś dziwni

Czarne owce, antysystemowcy, marzyciele, outsiderzy, a może zupełnie zwyczajni ludzie. Długodystansowi podróżnicy mają w swoich głowach to dziwne, trudne do nazwania, coś.

Nie, nie chcę pisać, że mamy zupełnie nie po kolei pod kopułą, ale umówmy się – do końca „normalni” też nie jesteśmy.

Patrząc po sobie, do jakiego środowiska ludzi bym nie trafił, nigdy nie czułem się w nim do końca dobrze. Szkoła jedna, druga, studia, radio jedno, drugie, bank i zawsze „to uczucie” bycia myślami gdzieś obok. Po jakimś czasie robiłem więc skok w bok i dalej szukałem innego miejsca dla siebie. Znów się nie udawało, więc skakałem dalej, i dalej. Uświadomiłem sobie to niedawno, rozmawiając ze starym znajomym, który świetnie pamiętał historie z dawnych lat, które dla mnie wydawały się jakąś prehistoryczną, dawno już zapomnianą, przeszłością. Bo przecież nie każdy potrzebuje tak skakać, można od nastu lat siedzieć w jednej zgranej paczce znajomych, w jednym miejscu, w jednym otoczeniu i być w pełni szczęśliwym. Gdy jednak coś nas cały czas uwiera i kłuje w bok, brakuje przestrzeni, brakuje powietrza, to może właśnie jest ten moment, by ruszyć w drogę.

Ale zanim wrzucimy sakwy na rower, mamy przed sobą jeszcze jedno trudne zadanie. Powiedzieć: „Drodzy rodzice, wyjeżdżam na rok, a może dwa lata, turlać się rowerem po Azji, ale o nic się nie martwcie!”. Oczywiście, gdy cała nasza rodzina to wariaci, którzy emeryturę spędzają gdzieś na kole podbiegunowym, przychodzi to pewnie o wiele łatwiej. Jednak dla typowej polskiej rodzinki, której niedziela mija przy telewizorze i schabowym, wieści o waszych podróżniczych planach mogą być trudne do przełknięcia. Może dlatego spotkaliśmy sporo podróżujących osób, których relacje rodzinne delikatnie mówiąc, nie były najlepsze. Niestety, decyzja o wyruszeniu w długą podróż, to także decyzja podejmowana kosztem najbliższych.

No, ale przecież cały czas nie możemy się oglądać na innych. To jest ostatecznie nasze życie i mamy prawo zrobić w nim coś dla siebie. Ruszamy!

I nagle zaczynają się dziać niesamowite rzeczy. Już od pierwszych kilometrów trafiamy w gościnne ramiona świetnych ludzi. Nie dają człowiekowi spokoju, po prostu nie da się być ponurym, dziwakiem, który siądzie sobie gdzieś w rowie i będzie tak siedział samemu z własnymi myślami. „Chodź no tutaj kolego, nakarmimy cię chlebem i serem, napijesz się czaju” – usłyszałem po przejechaniu pierwszych kilkudziesięciu kilometrów w Turcji i tak już zostało przez całe wybrzeże Morza Czarnego. Wybrzeże odradzane przez przewodniki (wiosną sążniście tutaj leje, woda jest zimna, hoteli mało, a plaże brzydkie), okazało się dla nas idealnym miejscem na start podróży.

Warto przemyśleć, gdzie i po co jedziemy, bo nie zawsze możemy tak dobrze trafić. Naszym głównym wspomnieniem z tej samej Turcji, mogli okazać się natarczywi sprzedawcy dywanów, turystyczni cwaniacy, naganiacze, czy regularni oszuści. A chyba nie tego oczekujemy, gdy rzucamy wszystko, aby posmakować życia w drodze i zobaczyć jak naprawdę żyją ludzie w innych zakątkach świata. Spontaniczne spotkania to prawdziwa magia podróży. Jedna rzecz jest w nich tylko smutna: mija kilka godzin, dni, zegar wizy tyka, gonią pory roku, albo po prostu niesie nas dalej, ruszamy, a tych wspaniałych ludzi, którzy nas ugościli, zostawiamy za sobą. Marzy mi się taki eksperyment, aby wrócić kiedyś do tych miejsc z podróży, na te same drogi i zobaczyć, czy dalej ktoś przy nich siedzi, czekając na jakiegoś zbłąkanego rowerzystę.

W podróży szybko przekonamy się też, że wcale nie jesteśmy aż takimi outsiderami i czarnymi owcami, za jakie uważaliśmy się przed wyjazdem, pod presją ówczesnego otoczenia. Okazuje się, że na swojej drodze takich czarnych owieczek spotykamy całe stada. Każda skądś uciekła i dokądś zmierza. Po co? Bo chciała coś zmienić, bo nie pasowała do otoczenia, bo chciała przed kimś lub czymś uciec, zapomnieć, coś udowodnić, albo po prostu dobrze się bawić. Bo można!

I tak sobie jedziemy w tym naszym w rowerowym owczym pędzie. Rozdzielimy się, aby potem znów potkać się w jakimś hostelu. Hostelu – to może za dużo powiedziane. Kilkanaście namiotów stoi otoczonych płotem w centrum miasta. A my siedzimy w tej zagrodzie tygodniami i czekamy, aż przyjdzie piasta do roweru, sprzęgło do auta, wiza, czy inny papier. Siedzimy, chodzimy rano po bułki, włóczymy się po mieście, a wieczory i noce spędzamy na niekończących się pogaduchach. To niesamowite jak wiele nas łączy i jak szybko znajdujemy nić porozumienia.

Drugą nogą jesteśmy cały czas w Polsce. Podnosimy wyżej antenkę od Wi-Fi i widzimy kto co jadł na śniadanie, kto się zaręczył, komu urodził się syn, a komu córka, kto zmienił pracę, a kto cały czas szuka. Stoimy w rozkroku. Żyjemy naszym podróżniczym życiem, ale jednocześnie śledzimy życie tutaj, choć nie możemy w nim aktywnie uczestniczyć, i czasem zaczynamy nawet trochę tęsknić. Świetnie ujął to ostatnio Piotr Horzela, gdy opowiadał o swojej zimowej zmianie na Antarktyce. To oczywiście podróż zupełnie z innej bajki, ale wrażenie jest podobne: jesteśmy na drugim końcu świata, a naszym największym zmartwieniem czasem jest to, że znów śnieg zasypał antenę satelitarną, albo w pamirskiej wsi wysiadł generator diesla.

Ale czasem udaje nam się skutecznie od tego zewnętrznego świata odciąć. Im bardziej izolowane miejsce, tym łatwiej nam to przychodzi. Przez długie pustynne odcinki o tym co w internecie, nie myślimy prawie wcale. Łapiemy rytm jazdy, spajamy się z naturą, dzień w dzień podziwiamy jej piękno, wygrzewamy się w słońcu, patrzymy w niebo. I nieważne, że ostatni prysznic był tydzień temu, a na obiad znów makaron z cebulą, podgrzany na ognisku, bo kuchenkę szlag trafił. I nie przeszkadza nam, że pot leje się z czoła, śpimy w otwartym namiocie, nago na gołej twardej ziemi, bo w nocy jest taki upał, że inaczej nie da się zasnąć. Cieszymy się tym wszystkim, cieszymy się chwilą i nie przejmujemy się niczym wcale.

Mijają miesiące, mijają lata, kończy nam się kasa, cierpliwość do spania pod chmurką i załatwiania się po krzakach, a może po prostu wjechaliśmy już gdzieś w ślepą uliczkę na drugim krańcu świata i brakuje nam pomysłów na dalszą trasę, więc wracamy.

Lądujemy na starych śmiech i co zastajemy? Życie, które toczy się dalej swoim rytmem. Ktoś ma kolejne dziecko, ktoś ogrodził sobie działkę, kupił mieszkanie, albo wybudował dom. A my mamy tylko (i aż!) pełen bagaż doświadczeń, kilka kilogramów mniej i nieco bardziej ogorzałą od słońca i wiatru facjatę. Na początku wszyscy dopytują: „Jak tam? Co tam? Jak było?!” i z uwagą słuchają, albo przynajmniej udają, bo są uprzejmi. Szybko jednak wracają do swoich zajęć, a my zostajemy sam na sam z głową pełną przemyśleń. Rzucamy się w wir podróżniczych spotkań, czy prelekcji, szukając na nich cierpliwych słuchaczy. Kilka dni temu znajoma, znajomej Mażny poprosiła nas o kilka rad przed wyruszeniem w podróż życia. Bardzo się na to ucieszyłem. Miło jest mieć słuchaczy, którym moje paplanie może się na coś przydać. Złapałem się na tym, że czasami mówiłem szybko, na bezdechu, a ględzić przestałem po trzech godzinach.

Tak to jest po powrocie z długiej podróży, że niby jesteśmy już tu i teraz, na miejscu, ale w głowach cały czas pozostajemy w drodze. Gadamy o tym, myślimy o tym, piszemy o tym, a nawet ogłaszamy się z naszą skromną kanapą w necie i czekamy na zbłąkane owieczki z innych krajów. Dziś ma dotrzeć do nas trójka Australijczyków. Są w rowerowej podróży po Europie i akurat jadą przez Łódź! Nie ruszając się z domu, będziemy mogli poczuć się częścią ich podróży, przegadać długie godziny i podobnie jak pod namiotami gdzieś w Azji może znaleźć tę wspólną nić porozumienia.

Właśnie, nić porozumienia. Na koniec więc pytanie do Ciebie drogi czytelniku. Wczułeś się trochę w klimat? Uśmiechnęłaś się choć raz pod nosem i pokiwałaś głową myśląc: „Mam dokładnie tak samo!”. Jeśli tak, to mam dla ciebie dwie wiadomości. Jedną dobrą, a drugą jeszcze lepszą.

1. W twojej głowie też siedzi to coś.

2. Czas ruszyć w drogę!