Cholernie długa droga

700 kilometrów. Tyle musieliśmy ujechać od ostatniego marketu, w którym mogliśmy w sensownych cenach kupić jedzenie. „It’s a bloody long way” – powiedzieliby Australijczycy.

W Australii gdy odjeżdżamy spod sklepu nasze rowery suną niczym dwa czołgi albo przynajmniej opancerzone transportery. Kilogramy makaronu, wrapów, masła orzechowego, puszek i tak dalej. Ja robię dodatkowo za cysternę wioząc do szesnastu litrów wody.

Jeżdżenie tutaj na dwóch kółkach to wyzwanie. No chyba, że jest się emerytowanym żołnierzem niemieckiej marynarki albo innym weteranem. Tacy, gdy powieje w plecy, wyciskają dziennie nawet pod 300km i droga płynie im „trochę” szybciej. My w duecie na tego rzędu przebiegi nie mamy co liczyć. Umówmy się też – taka jazda ma niewiele wspólnego z podziwianiem widoków. Ja czasem myślę, że dałbym radę dwa razy szybciej. Do czasu gdy powieje mocno w paszczę, albo skończy się asfalt. Albo skończą się zapasy wody, o co przy niemal 40C w ciągu dnia nietrudno. Latem przy pięćdziesiątce nie dałoby już rady jechać w środku dnia.

Na szczęście w drodze możemy liczyć czasem na więcej niż tylko „brytyjską uprzejmość” tzn. pytanie jak leci i półlitrową buteleczkę wody. Zdarzają się tacy, którzy dobrze wiedzą czego potrzeba rowerzyście w Australii i od razu tankują nam wszystkie flaszki pod korek ze swoich wielkich zbiorników. A usłyszeć na trasie pytanie „Cześć, chcesz wodę, a może zmrożonego Red Bulla, Colę czy Fantę?” to już w ogóle rzecz bezcenna. Mariusz pozdrawiamy!

Nic w życiu nie smakowało mi lepiej niż taka zmrożona puszeczka 550km od ostatniego sklepu i 150km przed następnym. Tego dnia w ogóle mieliśmy dużo szczęścia. Dojechaliśmy przed zmrokiem do miejsca postojowego dla karawaniarzy. Do kolacji – dwa piwa i kompocik. To druga najsmaczniejsza rzecz jaką piłem w życiu.

Nie zawsze jednak mamy aż tak dobrze. Gdy po 124km z piekielnym wiatrem w mordę dojeżdżamy do Nanutarra Roadhouse. To taki domek w środku kompletnej pustki Zachodniej Australii. Domek oddalony grube steki kilometrów od wszystkich najbliższych miasteczek, w którym czeka na was taki „burger with a lot”. Cena za sztukę także a lot: 27 dolców. Tutaj nie ma już miejsca na skrupuły.

Jeżdżenie po tym kraju – ot tak sobie – rowerem może i ma znamiona lekkiego szaleństwa. Wszyscy kierowcy samochodów nam to tutaj wmawiają. Nie mamy żadnego super ekspedycyjnego wyposażenia ani liofilizowanego jedzenia. Mamy za to dwa laptopy, pluszowego hipopotama i kilka innych super przydatnych w Australii rzeczy.

Ale spokojna głowa. Trzymamy się dróg, po których jeżdżą ludzie i wszystko idzie świetnie. Choć australijska gościnność jest trochę inna niż ta, którą znamy z Azji. Tu nie ma wykładania wszystkiego na stół i posiadówek przy winie do późnej nocy. Symboliczne dwa gratisy, a ósmej grzecznie spać. Koniec imprezy. W tak trudnych warunkach docenia się jednak każdy najmniejszy gest i każdą wyciągniętą do nas pomocną rękę. A tych naliczyliśmy w ostatnich dniach dziesiątki. Dzięki temu droga była może i bloody long, ale wcale nie tak bardzo bloody hard. Jeszcze raz dziękujemy, kiedyś spłacimy ten dług wdzięczności.