Podróże siłami własnych mięśni
Maroko – Atlas Wysoki. 2300 metrów. Robi się ciemno. Po upalnym dniu przyszedł wieczorny chłód i wiatr. A ja siedzę z rozdziawioną japą i zamiast ogarnąć obozowisko, podziwiam górski spektakl kolorów, światła, cieni i chmur. I myślę sobie, jak bardzo warto było wyrwać się tutaj w środku zimy. Też macie ochotę? Zapraszam.
Plan był prosty: przepakujemy się z rowerowych sakw do plecaków i z kijkami trekkingowymi w dłoniach ruszamy w marokańskie góry Antyatlas. Marszruta już tradycyjnie: z zachodu na wschód. Na lekko, na luzie. Przejdziemy wspólnie tyle kilometrów, ile tylko nam się uda podczas dwutygodniowego korpo urlopu.
“O, jesteście. To pakujemy raki, czekany, linę i idziemy na lodowiec!” Tak, gdy tylko przekroczyliśmy próg jego domu przywitał nas Tas, nasz gospodarz w Ałmaty. „Nie, proszę, nie! Ze sportów to ja potrafię jeździć na rowerze” – desperacko próbowałem bronić się przed wspinaczką. Niestety już wtedy czułem, że trzeba będzie iść się wspinać. Nie było innego wyjścia.